Οι οίκοι αξιολόγησης, στα πλαίσια της δικής τους πολιτικής (η οποία συχνά είναι ύποπτη και καθοδηγείται από συγκεκριμένα συμφέροντα) απειλούν την Ελλάδα με υπαγωγή της στην κατηγορία της “επιλεκτικής χρεοκοπίας” (selective default). Και το ζήτημα αυτό, έχει τρομοκρατήσει τους πάντες και έχει καταστρέψει τα πάντα.
Όμως, αυτό αποτελεί κάτι καινούργιο, το οποίο σήμερα μας εκπλήσσει; Αλήθεια, δε το ξέραμε ότι η Ελλάδα δε μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος; Αυτό γραφόταν από τόσους πολλούς, ήδη από πέρυσι. Και όταν ακόμη (γύρω στο β’ εξάμηνο του 2010) δημιουργήθηκε μία ελπίδα ότι η χώρα μπορεί να ξεφύγει τη χρεοκοπία, πολύ γρήγορα, η ελπίδα αυτή εξανεμίστηκε.
Αλήθεια, γιατί μας παραξενεύει και γιατί το βλέπουμε με αυτή την τραγική αμηχανία; Γιατί καταρρέουν τα πάντα στο Χρηματιστήριο; Και γιατί όλοι σκέφτονται (αν σκέφτονται), γράφουν και πράττουν, σα να μην υπάρχει αύριο;
Μήπως τελικά βιώνουμε μία ανόητη υπερβολή; Ή μία υπερβολή της ανοησίας;
Κατά τις ημέρες αυτές, οι τραπεζικές μετοχές καταρρέουν σε πρωτοφανή επίπεδα. Και καταρρέουν, επειδή γράφεται (σε μελοδραματικούς τόνους), ότι μπορεί να γίνει “κούρεμα” στα ομόλογά τους, κατά 30%.
Αντιπαρερχόμαστε του γεγονότος ότι κατέρρεαν ακόμη και όταν κυκλοφορούσαν τα ιταλο-γαλλικά σχέδια που προέβλεπαν 30ετή επιτόκια έως και 8% για τους κατόχους των ομολόγων (κάτι που εμφανώς -και σκανδαλωδώς- ευνοούσε τις τράπεζες). Στεκόμαστε στην εξής απορία: Μα, από πέρυσι δε γνωρίζουμε ότι τελικά θα υπάρξει ένα “κούρεμα” στα ομόλογα; Αυτό δεν είναι το πρόβλημα των τραπεζών που έχει -κατά τα τελευταία 2 περίπου χρόνια- οδηγήσει σε τόσο δραματικές απώλειες τις μετοχές του κλάδου; Αυτό δεν είναι το αίτιο που καθημερινά εξηγούν και αναλύουν εκατοντάδες δημοσιογράφοι και αναλυτές;
Ήταν ανάγκη να το διαβάσουμε αυτές τις μέρες και να αντιδράσουμε με ένα πολυήμερο μείον 5% ή μείον 6% στις τιμές των μετοχών τους;
Δε νομίζετε ότι υπερβάλλουμε;
Δε νομίζετε ότι αντιδρούμε σπασμωδικά, χωρίς σύνεση, ωσάν να μην υπάρχει “αύριο”;
Βεβαίως, μπορούμε να αντιληφθούμε τους τρόπους που λειτουργούν τα μεγάλα funds τα οποία, είτε λόγω συμφερόντων, είτε λόγω αδιαφορίας (άλλωστε δε διαχειρίζονται τα δικά τους λεφτά), είτε λόγω άγνοιας, είτε λόγω διαδικασιών λειτουργίας τους, κινούνται τόσο σπασμωδικά και ρημάζουν τη ρηχή αγορά μας. Όμως, μπορούμε να συνεχίσουμε να μη στηλιτεύουμε τις πρακτικές αυτές, ή να μην επιχειρούμε να επαναφέρουμε τα πράγματα σε μία λογική κατεύθυνση;
Ας δούμε το ζήτημα και με νούμερα:
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν δημοσιευθεί, τα ίδια κεφάλαια της Εθνικής Τράπεζας, φθάνουν στα 9,2 δισεκ. ευρώ. Τα ομόλογα τα οποία μπορεί να “κουρευτούν” φθάνουν στα 13,2 δισ. ευρώ (δείτε πίνακα που δημοσιεύεται σε άρθρο του bankingnews.gr).
Δηλαδή, για την ΕΤΕ, αν τελικά αποφασιστεί συμμετοχή των ιδιωτών με “κούρεμα” 30%, θα υπάρξει ζημιά 4 δισ. ευρώ, η οποία είτε θα εμφανισθεί σε μία χρήση, είτε σταδιακά μέσα στη διάρκεια των επομένων χρόνων.
Τί σημαίνει αυτό; Ότι (αν υποθέσουμε ότι η Τράπεζα δεν εμφανίζει κάποια κέρδη ή άλλες ζημιές) θα υπάρξει μείωση των ιδίων της κεφαλαίων της τάξης κατά 4 δισ. ευρώ και ότι αυτά θα φθάσουν στα 5,2 δισ.
Ξεχνάμε όμως ότι υπάρχει μία εμφανής υπεραξία της τάξης των 2,5 έως 3,0 δισ. ευρώ από την επένδυση στη Finansbank;
Ξεχνάμε ότι ακόμη και η ζημιά από τα ομόλογα, εμπεριέχει ένα (φορολογικό) “κέρδος” το οποίο, συμψηφιζόμενο με άλλα κέρδη χαρτοφυλακίου στα επόμενα χρόνια (κυρίως από την πώληση μεριδίου ή του συνόλου της Finansbank ή και άλλων επενδύσεων, θα μειώσει τον οφειλόμενο φόρο;
Ξεχνάμε όποιες άλλες “αφανείς” υπεραξίες της Τράπεζας;
Τότε, γιατί έφθασε η κεφαλαιοποίησή της στα 4 δισεκ. ευρώ;
Τα ίδια θα μπορούσαμε να στοιχειοθετήσουμε και για τις περισσότερες από τις τράπεζες του αθηναϊκού χρηματιστηριακού ταμπλώ.
Άραγε πιστεύει κανείς ότι θα σταματήσει η χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Μπορεί άραγε, τόσο σε οικονομικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο, να γίνει κάτι τέτοιο; Μπορεί να συμβεί αυτή η οικονομική και -κυρίως- πολιτική αυτοχειρία από τους ευρωπαίους πολιτικούς; Αλλά και εάν ακόμη γίνει, θα πρόκειται για την καταστροφή του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και τελικά όλης της οικονομίας και της κοινωνίας;
Μήπως ζούμε μία ανόητη υπερβολή; Μήπως, λόγω του γεγονότος ότι, επί μήνες τώρα, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με αρνητικές ειδήσεις, έχουμε χάσει, πέρα από το κέφι μας, και το μέτρο;
Μήπως πιστεύουμε ότι θα πεθάνει η χώρα και η κοινωνία της; Μήπως όντως πρόκειται για μία “ιστορικών διαστάσεων κρίση” όπως γράφει ανιστόρητος “δημοσιογράφος - αναλυτής” σε site που εδώ και δύο χρόνια (με μία όψιμη σπουδή και περίεργη εμμονή) δεν παύει να περιγράφει τα πράγματα πολύ πιο μαύρα απ’ ότι είναι;
Ναι. Η χώρα έχει προβλήματα. Σημαντικά. Σοβαρά και κρίσιμα. Τα οποία έχουν ένα διεθνή αντίκτυπο. Όμως, είναι αξεπέραστα; Είναι τέτοια που θα μας βυθίσουν στην άβυσσο; Ή μήπως τελικά είναι τα ίδια προβλήματα που έχουν πολλές από τις αναπτυγμένες χώρες;
Περιμέναμε τον Ιούλιο του 2011 για να καταλάβουμε ότι το χρέος είναι δυσθεώρητο;
Συμφωνούμε ότι το χρέος είναι “μη διαχειρίσιμο”. Αυτή είναι η θέση μας εδώ και πάρα πολύ καιρό. Όμως, οι λύσεις που προτείνονται (επειδή τελικά θα υπάρξουν λύσεις - αυτό το γνωρίζουμε όλοι μας) είναι άραγε τέτοιες που θα μας εξαφανίσουν ως κράτος;
Η περικοπή (“κούρεμα”) του χρέους, μήπως τελικά είναι κάτι καλό για τη χώρα, παρά τα όποια προβλήματα δημιουργήσει προσωρινά, στα ζητήματα του τραπεζικού συστήματος; (Η άποψη που πολύ συχνά εκθέτουμε σε άρθρα μας είναι ότι η απομείωση του χρέους, παρά τα όποια προβλήματα, τελικά είναι η πλέον ενδεδειγμένη λύση για το πρόβλημα της χώρας).
Το ότι το “κούρεμα” αποτελεί μία “φυσιολογική λύση” είναι κάτι που έχουμε υποστηρίξει ήδη από τις αρχές του 2010;
Γιατί αυτή η υπερβολή; Γιατί αυτή η κακή παρουσίαση των πραγμάτων; Και να το καταλάβω ότι η υπερβολή μπορεί να υπάρξει στα ευρεία ΜΜΕ (μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια και τα παράθυρά τους, ραδιόφωνα κλπ) αφού εκεί υπάρχει σχετική άγνοια. Όμως, ποιός ο λόγος για αυτή την -αδικαιολόγητη έως και ύποπτη- καταστροφολογία σε υποτιθέμενα “εξειδικευμένα” sites;
Ναι, βιώνουμε μοναδικές και κρίσιμες μέρες. Και όντως κινούμαστε σε -σχετικά- “αχαρτογράφητη” περιοχή. Όμως, είναι ανάγκη να φερόμαστε σα να μην υπάρχει αύριο σ’ αυτή τη χώρα; Είναι δυνατό να αγνοούμε στοιχειώδη στοιχεία της (ελληνικής ή διεθνούς) ιστορίας; Είναι δυνατό να ζούμε σε τέτοιες υπερβολές;
