Tέσσερις συντάκτες της «Καθημερινής» και των «Ταξιδιών» ξετυλίγουν το κουβάρι των αναμνήσεων από μια πόλη που δεν σταματάει στιγμή να δημιουργεί το μύθο της
ΦΩTOΓPAΦIEΣ: AΛEΞANΔPOΣ ABPAMIΔHΣ, ΘANAΣHΣ ΠAΠAΔOΠOYΛOΣ, EΦH ΠAPOYTΣA
  |
«ΟΜΟΡΦΗ ΝΥΧΤΑ»
Κείμενο: Ηλίας Μαγκλίνης
Ο Κώστας δεν είναι από τη Θεσσαλονίκη, τότε όμως, πάνε καμιά δεκαπενταριά χρόνια, εκεί ζούσε. «Θα σας πάω σε ένα μέρος», μας είπε με νόημα. Είχε ένα καταπονημένο Ντεσεβό, μπήκαμε και οι τρεις μέσα για να πάμε στο «μέρος». Η νύχτα είχε ακόμα μέλλον.
Μας οδήγησε στην περιοχή του Χαριλάου. Δεν ήξερα πού βρισκόμουν. Πρέπει να ήταν η πρώτη ή η δεύτερη φορά που επισκεπτόμουν τη Θεσσαλονίκη. Και ήμουν ο βενιαμίν της παρέας. Ο Κώστας και ο Ηρακλής, φίλοι από παλιά, μου έριχναν κάτι λιγότερο από είκοσι χρόνια. Αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία.
Νομίζω το «μέρος» το έλεγαν «Ομορφη νύχτα». Υποτίθεται ότι ήταν ρεμπετάδικο. Υποτίθεται, διότι ελάχιστη σχέση είχε με όσα -όχι πολλά είναι η αλήθεια- ρεμπετάδικα είχα επισκεφτεί στην Αθήνα. Μπήκαμε σε ένα μισοσκότεινο μέρος με ελάχιστο κόσμο. Ηταν σαν να έμπαινες σε εκκλησία μετά τον Εσπερινό. Κόσμος ελάχιστος, σιωπηρός. Επειτα από λίγο, ανέβηκαν στο πάλκο ένας βαρύς τύπος με μπουζούκι, ένας άλλος υποτονικός με μπαγλαμά και μια ντροπαλή κυρία χωρίς ντέφι.
Τα φώτα δεν δυνάμωσαν, χειροκρότημα δεν ακούστηκε, απλώς άρχισαν να παίζουν. Ηταν όντως ρεμπετάδικο. Ηταν όμως και σαν τρύπα στο χρόνο, όταν σε ανάλογα καταγώγια οι μουσικοί και οι θαμώνες άκουγαν τις μουσικές σαν να βρίσκονταν όντως σε εκκλησία. Αυτό για το οποίο είχα κατά καιρούς διαβάσει σε κείμενα του Χριστιανόπουλου, του Τσαρούχη ή του Ταχτσή ανάσαινε κάπου στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, στο ημίφως μιας γωνιάς του Χαριλάου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου